''....Ψιλόβροχο. Το σκοτάδι καλύπτει τη σιλουέτα του παλαιού εργοστασίου. Τα ντουβάρια με μεγάλες τις τρύπες θυμίζουν κοιλιά κήτους που ξεβράστηκε δίπλα στην παραλία της Ελευσίνας. Από τα σωθικά του βγαίνει ένας αλλόκοτος ήχος –μια υποχθόνια βοή– που γεμίζει τις αίθουσες, την αυλή, τον αέρα.

Πίσω στο έρεβος ξανά. Η βροχή κάνει το χώμα να μυρίζει και μια συκιά στην αυλή βγάζει ένα αχνό άρωμα. Περπατάμε από το ένα κτίριο στο άλλο, ακολουθώντας τη Διοχάντη. Στην αρχή οι παρεμβάσεις της ενσωματώνονται στα γερασμένα μπετά. Χρησιμοποιεί υλικά που βρήκε μέσα στο Ελαιουργείο, παλέτες, σακιά, δοκάρια, πέτρες. Σταδιακά τα ίχνη της στον χώρο γίνονται όλο και πιο διακριτικά μέχρι που ολόκληρη η καλλιτεχνική δυναμική στηρίζεται μονάχα στο φως και τον ήχο. Σκηνοθετεί τις σκιές, δημιουργεί αόρατους γλυπτούς όγκους με το ηλεκτρονικό σάουντρακ που έφτιαξε ο μουσικοσυνθέτης Στέφανος Μπαρμπαλιάς, προσδιορίζει τις διαστάσεις με γυμνούς λάμπτήρες που κρέμονται από μισογκρεμισμένες οροφές. Το καλλιτεχνικό της «εγώ» δεν υπάρχει πουθενά, διαχέεται στην ατμόσφαιρα, γίνεται ένα με το οικοδόμημα. Η τέχνη της γίνεται αερικό, στοιχειό, αύρα, ποίηση, αραχνοΰφαντη συγκίνηση.''

Mαργαρίτα Πουρναρά/ καθημερινη